Marathon Eindhoven - de droom wankelt
Gesprek met mijn
kinesist gisteren:
- "Ah dag Muriel, hoe gaat het, je ziet er goed getraind uit!"
- "Oh dank je, maar ik sukkel met pijn aan de binnenkant van mijn bovenbeen en ik kan niet meer pijnloos lopen."
- "Oei dat is niet zo
goed, we zullen eens kijken. …
Je zit met een overbelasting van de adductoren, waarschijnlijk geen scheuren maar dat kan ik niet altijd voelen.
Wanneer loop je die marathon weer, want dit is een hardnekkige blessure." - "Euh zondag , ik mag toch wel lopen?"
- "Dat zou ik niet doen, 42km is wel lang en met zo'n blessure kan ik je niet garanderen dat je het zal halen."
- "Ja maar, ik heb daar wel de hele zomer voor getraind, heb je dan geen wondermiddel? Ik wil en zal en moet die marathon gewoon lopen!"
- Hij kijkt me heel bedenkelijk aan en zegt "je bent gek".
- Tja natuurlijk ben ik gek, wie loopt er anders een marathon :)
Overbelasting van de
adductoren dus, pech, brute pech met de wedstrijd zo dichtbij. Ik wist niet eens dat ik adductoren had en nu gaan die een beetje roet in het eten gooien, no way!
De massage bij
de kine gisteren deed echt wel deugd, maar de pijn is er nog steeds. Veel kan
ik niet doen, wat pijnstillers nemen, rusten en een beetje losfietsen. En voor
de rest niks, hopen dat de pijn vermindert en een plan B uitwerken.
Vrijdag mag ik nog eens bij de kine gaan voor massage en intapen. Alles is al
betaald voor ons marathonweekend in Eindhoven en mijn droom, nou die wil ik
niet zomaar opgeven! Ik heb altijd geleerd "waar een wil is, is een
weg". Dus ja, ik ga starten zondag in Eindhoven, met een pijnstiller en
een goede opwarming. Mijn streeftijd van 4 uur, die heb ik al overboord
gegooid, gewoon finishen zal al fantastisch zijn. Het parcours maakt eerst een
lus vanuit het centrum van de stad naar het zuiden, om dan rond de 20km weer
langs het centrum te passeren om nog een noordelijke lus van 22km te maken. En zo ontstaat meteen
mijn plan B, of beter gezegd rampscenario: ik start gewoon met de marathon, loop
de zuidelijke lus en als de pijn echt niet meer te harden is, dan stop ik aan de
helft als ik het centrum passeer en kan ik naar het hotel strompelen om de
droom weg te spoelen…
Maar ik blijf
positief, want ik weet dat pijntjes de dag van de marathon kunnen verdwijnen
door de adrenaline die door je lijf giert en hou vooral de volgende quote in mijn gedachten:
