Het leven na de marathon #marathondepressie


Ik noem het mijn "marathondepressie", het zwarte gat waar ik resoluut in val na een marathon. Maanden en weken was ik dag en nacht bezig met de voorbereiding van mijn marathon in Eindhoven en dan is het plots gedaan, finito, over & out.

Het begint eigenlijk al tijdens de marathon zelf. Eens de eerste kilometers en dus ook de startstress achter de rug zijn, realiseer ik me dat het eindelijk zover is, dat ik eindelijk die langverwachte marathon aan het lopen ben en dat ik er dus dubbel en dik moet van genieten want dat het binnen een paar uur al gedaan zal zijn. En genieten doe ik dan ook: ik kijk in het rond, ontdek nieuwe dingen, heb medelijden met wandelende lopers, kijk jaloers naar de fittere lopers, grabbel gretig naar de drinkbekers die door de talloze vrijwilligers worden aangereikt en klap op honderden kinderhandjes die langs het parcours staan. Gewoon, omdat ik het lopen van een marathon zalig vind. OK, die laatste 3 kilometers zijn er meestal te veel aan, maar die overige 39 kilometers razen als een TGV aan je voorbij. Je geniet en tegelijkertijd, glipt de tijd door je handen. En voor je het weet, passeer je die finishlijn en word je overweldigd door euforie, blijdschap en trots. Yes, I did it!

En dat gevoel van trots, het marathonwolkje waarop je zweeft, blijft nog enkele dagen en weken aanhouden. Je kan het een beetje vergelijken met de roze wolk na de geboorte van je kindje. En iedereen ervaart dat wolkje op een andere manier, voor de één al wat rooskleuriger dan voor de andere, maar zweven doe je. Maar eens die marathonroes voorbij is, komt het besef "en wat nu" en land je plots weer met beide voeten op de grond. Het liefst zou ik morgen al weer een nieuwe marathon lopen, maar daar is mijn lichaam natuurlijk niet zo happy mee, want zo'n afstand lopen zorgt toch altijd voor wat kleine blessures in je lichaam en dus medisch gezien zou het niet zo verstandig zijn om er direct weer in te vliegen.

2 lange weken (= 14 volle dagen) van rust had ik, en mijn kinesist, mezelf dus voorgeschreven. De eerste week viel nog goed mee, ik genoot van de rust en mijn lichaam had dat ook wel nodig. Maar tijdens de tweede week begonnen de beentjes dan toch wel fameus te kriebelen en mijn hersenpan had dringend nood aan wat zuurstof en dat kan alleen lopen me bezorgen.
Zaterdag kon ik het niet meer houden en dus op dag 13 van de rustperiode, heb ik mijn loopschoenen weer aangetrokken en een rustig herstelloopje van 6 kilometer gedaan op de Finse piste. De belasting voor de gewrichten werd met dit parcours dus minimaal gehouden want de adductoren trekken nog altijd een beetje tegen. Mentaal was het echt een opkikker want na een hele week slecht slapen kon ik zaterdagnacht dan ook eindelijk genieten van een heerlijke nachtrust!

Maar nu moet ik dus iets nieuws gaan zoeken om niet in mijn marathondepressie terecht te komen. En tijdens de rustperiode heb ik tijd zat gehad om na te denken en te brainstormen met mijn man over mijn (ons) volgende doel. Het tijdschrift Runner's World publiceert namelijk jaarlijks zijn marathonranglijst met de snelste marathonlopers van Nederland en België. Op deze lijst pronken alle mannen die de klassieke marathonafstand binnen de drie uur hebben voltooid, voor de dames geldt de grens van vier uur. Wat zou er nu mooier kunnen zijn om na 21 jaar huwelijk en 27 jaar samen zijn eens samen in een boekje te kunnen staan? En zo kwam ons nieuwe loopdoel dus tot stand: in het najaar van 2017 een marathon onder de 4 uur uitlopen en mijn man onder de 3 uur. Enkel de locatie moeten we nog bepalen. Ik wou eerst Berlijn lopen, omdat ik daar nog nooit geweest ben en omdat het een snel parcours is, maar de deelnameprijs ligt redelijk hoog en als je daar dan ook nog je vliegtuigticket en hotel bijrekent kom je toch aan een behoorlijke som. Dus zal het waarschijnlijk een marathon ietsje dichter bij huis worden.

Het doel is dus bepaald, de kronkelwegen ernaar toe moeten nog verder uitgewerkt worden, maar ik heb weer iets om naar uit te kijken! Now let's run it!