Verslag marathonweekend in Eindhoven

Een weekendje weg zonder de kinderen en met marathondeelname in Eindhoven… ik keek er al een hele poos naar uit en was er als Dreaming Mom al weken over aan het dromen en naar toe aan het leven, zowel mentaal als fysisch. En het resultaat mag er zijn: het was een droomweekend, met prachtig loopweer, een geslaagde marathon, gezellige shopping, lekker eten, relaxen en mentaal tot rust komen!

Grote zus let op kleine zus, het voordeel van kinderen te hebben met een groot leeftijdsverschil, en dus kunnen we zaterdagochtend al vertrekken richting Eindhoven, met aan onze voeten een grote voorraad koolhydraten. Iets meer dan 2 uur en 2 plasstops later arriveren we in het Hotel Pullman Eindhoven Cocagne, in het centrum van Eindhoven. Dit viersterrenhotel bezoeken we nu reeds voor de tweede keer en opnieuw zijn we aangenaam verrast door de hele mooie kamer en het vriendelijke personeel.

In het Queen Hotel Café Restaurant trakteren we ons eerst op een heerlijke lunch en genieten ondertussen van het mooie interieur en de typische Hollandse sfeer.

Nadien gaan we naar het Beursgebouw om onze startnummers op te halen. Ook dit jaar kan ik weer een koopje doen op de marathonbeurs en kom ik met een Gore loopbroek aan de helft van de prijs naar buiten. Zo heb ik meteen weer een excuus om deze winter te gaan lopen.

Nadien hebben we nog even de tijd om wat te flaneren in de winkelstraten. Manlief koopt voor zichzelf een mooie trui en ik trakteer mezelf op een leuk bloesje. In een boekenwinkel vinden we ook nog een leuk boekje voor Lotte over het wisselen van de tanden. Momenteel staat haar eerste tandje los en dat is natuurlijk een groot evenement. Ze stelt daar zoveel vragen over en dit boekje weet hier overal een antwoord op te geven.

's Avonds gaan we samen met vrienden dineren in Grand Café Berlage. Mijn vriendin mag enkel lactose- en glutenvrij eten, maar dat stelt in dit restaurant geen enkel probleem. Het eten is heel lekker, enig minpuntje is dat je niet de tijd krijgt om je aperitiefje eerst leeg te drinken… al na een kwartiertje staat het eten op tafel en drinken we dus maar ons aperitief op als wijn bij het eten.

Ondanks de ontspannen dag en het heerlijke bed, slaap ik heel slecht. Alle mogelijke marathon rampscenario's passeren die nacht de revue… Een half uur voor het afgaan van de wekker geef ik het op en stap ik gedecideerd uit bed, op van de zenuwen voor de race die komen gaat, want die adductoren zijn nog steeds pijnlijk...

Ik vind gelukkig een beetje ontspanning terug aan het rijkelijk gevuld ontbijtbuffet in het hotel: de loper vindt er zijn portie koolhydraten en de supporter kan zichzelf trakteren op al het heerlijks waar wij als loper nu af moeten blijven…

Na het klaarmaken van de marathonbrunch vertrekken we dan eindelijk richting start.

Samen met honderden andere zenuwachtige lopers is het eerst nog even aanschuiven aan de toiletten, maar dan kunnen we eindelijk in ons startvak plaatsnemen. De muziek staat goed luid, waardoor ik niet eens het startschot hoor, dus ik ben even verbaasd als we plots beginnen lopen, oei nu al?!? Piep piep piep gaat het gretig als we de startmatten passeren en iedereen zijn timer op het horloge indrukt. Want zo zijn marathonlopers nu eenmaal, we willen die afstand niet alleen overbruggen, ah nee we willen die ook nog binnen een bepaalde tijd uitlopen en op z'n minst een nieuwe persoonlijk record (PR) lopen.

De eerste kilometers komen we een "oude" bekende tegen, Rinus Running en worden zelfs even door hem gefilmd. Altijd leuk om die man weer tegen te komen, hij is altijd zo vrolijk en maakt van iedere wedstrijd een feest. Hij loopt deze keer mee als pacer voor de 4 uur. Even twijfel ik om toch maar die ballon te blijven volgen, maar na 3 kilometer aan dit tempo gelopen te hebben, schiet de pijn weer in de adductoren en besluit ik het tempo wat terug te laten zakken. Gewoon lopen op gevoel, zorgen dat die pijn niet erger wordt en dat ik die marathon kan uitlopen, dat is mijn doel van de dag. Ik concentreer me op mijn omgeving en probeer zo de pijn terug te dringen. Hier worden we nog massaal voorbij gelopen. Doe maar, denk ik bij mezelf, straks haal ik jullie weer allemaal in :)

2 drinkgels en 20 kilometer later passeren we terug in het centrum en besluit ik resoluut om verder te lopen. Dit was mijn mogelijk eindpunt, mocht de pijn niet meer te harden zijn, want vanaf dit punt kon ik gemakkelijk terug naar het hotel gaan. Maar de pijn is te verdragen, dus is stoppen geen optie! En gelukkig zet ik door want vanaf 22km is de pijn gewoon weg, dag blessure, kom alsjeblieft niet meer terug :)

En waar ik de eerste helft de kilometers opgeteld heb, kan ik vanaf nu beginnen aftellen. Nog 18km, dat is mijn toertje via mijn schoonzus… nog 14 km, dat is mijn route via De Klijpe… nog maar 10 kilometer oh dit gaat snel! De kilometers vliegen inderdaad voorbij. Voor de meeste deelnemers begint het nu lastig te worden, de beruchte man met de hamer slaat gretig toe. Sterke mannen die mij de eerste kilometers voorbij snelden, zijn nu aan het strompelen, krijgen krampen en moeten noodgedwongen stappen. En ik… ik vlieg met een brede glimlach iedereen voorbij, ik heb een mooi tempo te pakken en versnel zelfs een beetje. Eindelijk mijn laatste energy drinkgel, ik eet toch liever iets anders op zondag. We komen nu in het mooiste stukje uit het marathonparcours, een 4km lang wandelpad langs een stukje groen Eindhoven. Ik kijk omhoog tussen de hoge bomen en ik geniet, van de mooie heldere lucht, van de zonnestralen die tussen het bladerdek heen schijnen, van de natuur rondom ons, hello "runner's high"!  Enkele mannen klampen zich achter me aan en volgen me zo een tweetal kilometer, leuk zo die cadans van al die voeten in hetzelfde ritme. Je kan dit een beetje vergelijken met een peloton in de wielerkoers. Diegene die vooraan loopt wordt vooruit gedreven door de cadans en de achterban volgt gewoon het ritme van de eerste en probeert zo mee te geraken. Maar rond 36km kunnen ze niet meer volgen en laten ze me gaan :) Ik voel me goed, ik voel me sterk, zelfs mijn man is verbaasd dat het zo vlot gaat. Wie haast hier wie? Want hij heeft het even lastig, zo kort na de triatlon is zijn lichaam nog niet volledig hersteld, maar hij wil zo graag samen met mij die marathon lopen, dat hij nu wel eventjes wil afzien. "Kom op, nog 6 kilometer we zijn er bijna" zeg ik, hij moet lachen, mijn haasje, en geraakt zo door zijn dipje. Samen lopen we verder over het wandelpad, in dezelfde cadans. We gaan het halen.

39km, het groen ligt achter ons, de grote gebouwen leiden ons nu terug naar het centrum van Eindhoven. De muziek komt ons tegemoet, de mensen staan in rijen voor de dranghekken, op zoek naar diegene voor wie ze supporteren. En dan krijg ik kramp tussen mijn ribben, het begint ergens aan mijn milt en kruipt zo naar omhoog en ontneemt me de adem. Net nu, dat laatste stuk waar je kan genieten van de Hollandse ambiance en waar het gejoel van de mensen je vooruit duwt, net daar krijg ik het lastig, ik hap naar adem en probeer die kramp eruit te duwen, tussen mijn ribben, maar het lukt niet. Geen eindspurt dus, gewoon rustig lopen naar die finish, de finish waar ik al weken van droom en die ik dan toch maar gehaald heb in 4 uur en 12 minuten, 6 minuten sneller dan in Antwerpen dit jaar. En ik ben blij, zo blij met mijn nieuw PR'ke, zo blij dat ik koppig heb meegedaan ondanks de blessure, zo blij dat ik dit samen met mijn man heb mogen beleven, en ik zweef, ik zweef verder op mijn roze wolk zeker nog enkele dagen...