Goodbye marathon Rotterdam...

Het zal je als dokter maar overkomen. Zo een patiënt over de vloer krijgen die geen rust wil aanvaarden en steeds maar weer dezelfde vraagt stelt: “en wanneer mag ik weer gaan lopen?”. Het overkwam de rugspecialist die ik afgelopen vrijdag voor de tweede keer een bezoekje bracht...

Het is sinds de 4^e verjaardag van mijn jongste dochter geleden dat ik nog iedere nacht wakker word. Niet van gehuil of "mama"-geroep, wel van zeurende lage rugpijn. Rond 3 à 4 uur ’s ochtends is het telkens weer woelen en zoeken naar een pijnloze ligpositie. Initieel was de pijn overdag nog te harden, zelfs tijdens mijn hardlooprondjes, maar uiteindelijk moest ik de waarheid onder ogen zien, op die manier kon ik niet verder trainen.

 

En zo maakte ik half december kennis met de vriendelijke, bovengenoemde dokter. Eerste diagnose: pijn aan de facetgewrichten tussen de 4^e en 5^e ruggenwervel. Oorzaak: overbelasting door het lopen. Remedie: MRI scan ter bevestiging, ontstekingsremmers en rusten.

 

Van rusten kwam in de kerstvakantie natuurlijk niet veel in huis, aangezien er gefeest en geschilderd moest worden. Toch kon ik genieten van een 4-tal mooie dagen zonder rugpijn. Reden genoeg om direct mijn loopschoenen aan te trekken voor een voorzichtig, ieniemienie looprondje. Kwestie van de rugpijn eens uit te testen. Mijn enthousiasme maakte echter al snel plaats voor teleurstelling. Na een luttele 3 kilometer kwam die knagende rugpijn weer opzetten. Verdorie toch, net nu mijn marathonschema voor Rotterdam zou starten!

 

Afgelopen vrijdag was er dan de tweede afspraak bij de ruggendokter. De MRI scans vertonen wel degelijk een overbelastingletsel op de ondertussen welgekende facetgewrichten. Een stressfractuur kunnen ze helaas niet uitsluiten met dit soort beelden, dus zal er een tweede soort scan met inspuiting moeten genomen worden om zekerheid te bieden. Ik had stiekem gehoopt op een voorschriftje voor de kinesist zodat ik terug aan het sporten kon. Maar helaas. “Rusten mevrouw, enkel dan kan uw overbelastingletsel genezen”. “Rusten... ook niet een beetje zwemmen of fietsen...?”. Die vriendelijke man kijkt me bedenkelijk aan, “indien u de discipline niet heeft om te rusten, kan ik u anders ook een korset laten dragen...”. “Euhh neen dank u, ik zal wel flink zijn en echt niks doen, compleet niks”.

Ik kwam buiten en daar stond ik dan, een beetje perplex en teleurgesteld dat ons weekendje Rotterdam niet zou kunnen doorgaan. Niks, nada, geen minuutje sport de komende weken. Pfff, hoe kan ik nu in godsnaam mijn hoofd leegmaken en die donkere wintermaanden overbruggen? Ik weet het niet... dat buiten lopen doet mij altijd zoveel deugd. Maar ik moet mij er bij neerleggen, anders zal het nog veel langer duren vooraleer ik terug mijn loopschoenen kan aantrekken. En er zijn veel ergere dingen in het leven dan dat! Dus kop op, ik herpak mij en vind wel een andere invulling voor de sportleegte de komende maand!

Mijn startnummer voor de marathon in Rotterdam staat dus te koop, inclusief de altijd toffe pastaparty de dag voor de wedstrijd. Mocht je iemand kennen die interesse heeft, stuur hem of haar maar langs!

Flink zijn en rusten is dus mijn nieuwe slogan voor januari. Ter plaatse... rust!