Verslag van de marathon Amsterdam

Gelukkig heb ik mijn benen niet nodig om dit verslag te schrijven! Ik bevind mij nog altijd in de “postmarathonroes” met moeizame concentratie, beetje lui zijn, stijve benen, slaapneigingen op ieder uur van de dag, ...  maar wat ben ik toch zo blij met het uitlopen van deze mooie marathon! Met het verslag hieronder laat ik je meegenieten van deze leuke dag en wie weet begint het ook bij jou wel te kriebelen om ooit eens een marathon te lopen...
Zondag 15 oktober 2017, yes, it’s D-Day!!!!!! Binnen enkele uren zal ik weten of mijn trainingen van de afgelopen weken wel voldoende zijn geweest om deze marathon uit te lopen. Ik sta nu voor een voldongen feit en net dat zorgt ervoor dat ik eindelijk niet meer stress. Er is nu geen weg meer terug, ik ga die marathon uitlopen, snel of traag, het maakt mij niet uit, zolang ik maar in dat mooie stadion kan finishen. Al zou ik de volgende keer wel beter onderstaand bordje rond mijn nek hangen om mijn omgeving voor mijn humeur te waarschuwen :)
Met kleine oogjes zitten manlief en ik om 6u30 aan de ontbijttafel in het hotel. Heel gezellig, helemaal alleen met ons tweetjes, enkel onze loopoutfit breekt een beetje de romantiek. Onze meisjes slapen nog en de andere hotelgasten ook:) We starten met het eerste dilemma van de dag, wat zullen we eten en vooral in welke hoeveelheid. Gelukkig voorziet het buffet een ruime keuze en verorberen we het lekkere rozijnenbrood en witte pistolets om af te sluiten met een verkwikkend kopje cafeïne.
Om 7u15 beginnen we aan onze opwarmingswandeltocht van 3 kilometer richting de start van de marathon. Iedereen vindt het uiteraard heel leuk dat de marathon dwars door het centrum van Amsterdam raast, maar hierdoor rijdt er wel geen enkele tram of bus in de binnenstad. Onze beentjes zijn dus in ieder geval al opgewarmd. De rest van ons lichaam houden we warm met een oude trui en een sexy vuilniszak. Sommige vrouwen houden ervan zich uit te dossen, zelfs voor een marathon. Ik trek mij daar niks van aan en wil gewoon lekker warm blijven voor de start.
Het Olympisch Stadion staat al te schitteren met de opkomende zon op de achtergrond. We maken gretig gebruik van het feit dat er nog maar weinig deelnemers zo vroeg op post zijn, om nog snel een paar leuke foto’s te maken. Dit wordt vast en zeker een dag om te koesteren! Amsterdam, ik ben er klaar voor!

Ik dubbelcheck nog een laatste keer of ik wel alles bij mij heb (muziek, Iphone, zakdoekjes, eet- en drinkvoorraad) en dan geef ik mijn tas af bij de bewaring. Met enige fierheid en kriebels in de buik loop ik de ingang for marathon runners only binnen. Ik ben een beetje van mijn melk bij binnenkomst in het stadion, zo immens groot en zoveel supporters en lopers, dit is indrukwekkend! Ik krijg er waarachtig kippenvel van. Manlief en ik geven elkaar nog een stevige knuffel en dan neem ik met traantjes in de ogen afscheid van hem. Nu sta ik er alleen voor. Just me, myself & I moeten ervoor zorgen dat ik hier straks weer binnenloop.
En dan is het eindelijk zover, het startschot wordt gegeven en op groot scherm zie ik de eerste atleten vertrekken. Iedereen begint je juichen en te joelen, gewoon pure stressontlading, want we staan te popelen om te lopen. De burgemeester van Amsterdam, die deze week te overlijden kwam, krijgt nog een minutenlang applaus van de menigte. Ik heb horen zeggen dat hij een goed man was voor zijn stad en dus klap ik enthousiast mee. Iedereen komt een beetje dichter bij elkaar staan, lekker warm, en de heerlijke geur van stress en tijgerbalsem krijg je er gratis bij. Centimeter per centimeter schuifel ik verder op de atletiekpiste en exact 11 minuten na de toppers, passeer ik de startlijn. Strava wordt direct ingedrukt en ook mijn sporthorloge gaat me mee volgen. De eerste meters gaan redelijk snel en het is wat zoeken naar een plaatsje. Buiten het
stadion staat een menigte te supporteren, heel fijn al zo vroeg in de ochtend. Na een halve kilometer wil ik mijn muziek aanzetten, maar ik merk dan op dat de connectie verbroken is. Stom, waarschijnlijk door het lange wachten want alles stond netjes klaar. Dan maar vlug uit de wedstrijdmodus van het horloge gaan om de oortjes weer snel te verbinden en hop ik ben vertrokken. Mijn kilometeraanduiding op de Tomtom zal nu wel niet meer 100% correct zijn en ook de eindtijd zal een inschatting moeten worden, maar ik ga er mij niet druk over maken.
Al snel beland ik in het mooie Vondelpark waar ik hopelijk mijn 2 meisjes ga zien! Ik positioneer mij aan de rechterkant, wetende dat ze uit die richting van ons hotel komen. Anderhalve kilometer lang speur ik alle supporters af, maar helaas mijn 2 schatten zie ik niet. Ik hoop maar dat zij mij gezien hebben in de menigte, want anders zullen ze hier veel te lang op mij staan wachten. Lange tijd om teleurgesteld te zijn heb ik niet, want iets na het Vondelpark worden we getrakteerd op een doortocht onder het Rijksmuseum. Het tempo gaat vlot en ik probeer rond de 5:50 per kilometer aan te houden. Ik loop nog altijd in de massa,  waardoor ik vaak moet zigzaggen om andere lopers voorbij te kunnen steken. Na 6 kilometer zie ik aan de overkant de vluggere lopers passeren, die al 9 km in de benen hebben. Ik probeer een glimp op te vangen van manlief, maar dit is onmogelijk en kost ook te veel energie. Ik concentreer me dus verder op mijn eigen traject.
De eerste 2 bevoorradingen heb ik overgeslagen omdat het er zo hectisch was. Maar vanaf nu besluit ik telkens een energiedrankje te nemen en tussendoor mijn eigen drank te nemen. Rond 13,5 km arriveer ik aan de Amstel. Bijna 12 km lang mag ik langs deze rivier lopen en ik geniet er iedere seconde van. Ik krijg wat meer ruimte om me heen en laat mijn blik geregeld over het water glijden. Het liedje Happy van Pharrell Williams maakt mijn gevoel compleet! Enkele bootjes met schlagerzangers zorgen voor het nodige entertainment en ook het flyboarden is spectaculair om te zien. De kronkelingen van de Amstel zorgen soms voor gezichtsbedrog. Een aantal keer denk ik dat ik het water zal mogen oversteken, maar na de bocht blijkt het toch nog wat verder te zijn. Net na de oversteek, passeer ik het halve marathon punt in 2:04:31 en daar ben ik best wel tevreden mee.
De warmte begint toe te slaan, evenals mijn dorst. Mijn 2 flesjes zijn leeg, dus moet ik nu ook water bijnemen aan de bevoorrading. Wat ben ik blij dat er ook natte sponzen uitgedeeld worden! Mijn gezicht staat precies in brand en mijn lippen worden alsmaar droger. Dit gaat nog een lastige tweede helft worden. Aan 27 km zie ik eindelijk 4 toilethokjes staan. Helaas staan er al 2 wachtende dames voor mij en al snel komen we tot de conclusie dat er veel te weinig toiletten langs het parcours staan en dat we hier veel tijd aan het verliezen zijn. 3 minuten zal achteraf blijken.
“Oh great 30K”, hoor ik iemand achter mij zeggen en ik kan dat enkel maar beamen. Vanaf nu kan ik beginnen aftellen. Meer en meer lopers krijgen last van de najaarszon. Ik zie steeds meer wandelaars rondom mij en ik ben blij dat ik het looptempo nog kan aanhouden. De benen beginnen wat zwaar te voelen en ik tel de minuten af tot ik weer bij een volgende drankpost aankom, zo dorstig ben ik. Ik ben bang dat ik ook uitgedroogd zal geraken en in plaats van al lopend te drinken, besluit ik vanaf nu wandelend mijn drank binnen te kieperen. Zo kan ik telkens 2 à 3 bekers binnen krijgen. Ik hou nu ook een tijdje mijn spons bij me, want wat heb ik last van de warmte! Ik geraak maar niet afgekoeld.
Aan het 32 km punt zwaai ik gretig naar de camera’s, kwestie van het thuisfront gerust te stellen dat ik het nog altijd red :) Als je alleen loopt is het niet evident om je tempo aan te houden en ik mis mijn loopbuddy nu enorm! Ik ga dus op zoek naar een surrogaat en kan af en toe bij iemand aansluiten die mijn tempo loopt.
Hoewel ik al 4 energiedrinks binnen heb (om de 7 kilometer), zit ik met een hongergevoel. Raar, dit heb ik nog nooit meegemaakt tijdens een lange duurloop of marathon. Ik besluit dus maar 1 kilometer vroeger mijn energiedrink in te nemen, op 34 kilometer dus. Mijn 2 energiesnoepjes bewaar ik voor de laatste kilometers.
Ik passeer terug langs een drukker stukje Amsterdam, met veel ambiance, supporters en confetti. De moed komt terug, de benen worden weliswaar zwaarder. Ik begin nu echt af te tellen en kijk reikhalzend uit naar de finish.
39km, de ingang van het Vondelpark, yes hier ben ik al eens geweest en ik ben zo blij dat ik er terug ben. Het energiesnoepje smaakt. Nog 3 kilometer te gaan, “komaan volhouden, dit is echt niet veel meer” probeer ik mezelf op te peppen. Ik durf amper nog rondom mij te kijken, ik zit precies in een slagveld. De ene helft loopt, een kwart wandelt en de overblijvers staan met een pijnlijk gezicht krampen uit hun benen te stretchen of zitten gewoon uitgeput op de grond. De toeschouwers staan er onthutst bij en helpen waar ze kunnen. Sirenes van ambulances vullen de lucht. Een man ligt kermend op de grond, met Rode Kruis vrijwilligers om zich heen, een infuus in zijn arm. Dit maakt me bang, zo wil ik hier niet eindigen. Mijn tempo vertraagt automatisch, dit is niet meer het moment om nog gekke dingen te doen. Dat sprintje, neen dat komt er niet meer. Gewoon gezond uitlopen zal al meer dan voldoende zijn.
Het lawaai afkomstig uit de luidsprekers in het stadion komt me tegemoet. Ik voel plots geen pijn meer, alleen maar een gelukzalig gevoel dat mij helemaal overmeestert. Ik kan weer lachen en zwaai naar supporters die staan te juichen. Ik loop het hoekje om, daar staat ‘ie dan, het Olympisch stadion. Lachend en ontroerd door de mensenmassa, ren ik het stadion binnen. Hiervoor heb ik maanden getraind, hiervoor doe ik het. Dit nemen ze me nooit meer af. De laatste rechte lijn naar de finish. Ik speur het stadion af, op zoek naar de 3 mensen waar ik zoveel van hou. Ik ben zo blij dat ik hen zie, het plaatje is nu compleet. Met opgeheven armen vlieg ik over de finish, I DID IT!

Achteraf was ik wel een beetje teleurgesteld over mijn eindtijd van 4u16. Ik had gehoopt op 4u10, maar helaas heeft de warmte me parten gespeeld en mijn voorbereiding was wegens mijn neusoperatie niet zo optimaal verlopen. Maar ik heb het toch maar weer gedaan en heb nu marathon nummer 3 op mijn palmares staan! Op naar de volgende?