The little black Genova dress

Ik moet het toegeven, ik was op slag verliefd op de Genova jurk uit de laatste editie van La Maison Victor. Die vrouwelijke snit en leuke mouwtjes, welke vrouw wil zo’n comfy kleedje nu niet in haar kast hebben hangen? Een dun en soepel stofje had ik niet meer in mijn voorraadkast liggen, maar een mooie zwarte tricotstof lag wel nog tussen de stapel te blinken en smeekte “ikke, ikke, ikke!”.

Gezien ik nog altijd niet mag lopen (en dat begint fameus op mijn zenuwen te werken!), had ik méér dan tijd genoeg om mijn zomerse little black dress te maken. Al moet ik toegeven dat naaien nog altijd niet zo ontspannend werkt als lopen…

De 2 knoopsgaten waren niet zo gemakkelijk aan te brengen als ik eerst gedacht had. De stof is namelijk redelijk dik voor een tricootje en het was dus wat prutsen om het mooi te krijgen. Ik had gelukkig eerst proefgedraaid op restjes stof en na een uur zwoegen en zweten (het was dan ook 25° buiten) zaten de 2 knoopsgaten in de jurk en kon ik zo fier als ne gieter gaan tonen aan mijnen husband dat ik knoopsgaten kan maken J.

De rest zat redelijk snel in elkaar, al liep ik, of beter gezegd mijn machine, weer vast toen ik de tunnelband moest vaststikken. Ze slorpte iedere keer mijn stof onderaan op en het was geen makkie om dat er heelhuids uit te wringen. Gelukkig kon ik te rade bij de dames van Creasis in Ronse! Een stukje patroonpapier onder de stof stoppen bleek mijn redding te zijn. Yes, ik kon weer verder stikken! Zo blij als een kind op de kermis, kon ik mijn kleedje afwerken. Het beleg speelde me nu nog parten, want verd*mme toch, dat ding kruipt en krult dat het een lieve lust is. Randje overlockt en dan nog een bijkomend stiksel gegeven zodat het netjes op zijn plaats blijft zitten. Et voilà, done, klaar, finished, fini.

Het was als een viking run, met allerlei obstakels, maar op het einde ben je zo blij dat je het gehaald hebt.