#ouderzonden: superbia

Ik schreef me een tijdje geleden in op het leuke initiatief van Romina en Annelore om gedurende 7 weken te bloggen over onze ouderzonden. Deze week is superbia aan de beurt, ook wel gekend als hoogmoed, hovaardigheid en ijdelheid. Omdat ik totaal niet goed ben in het opsommen van mijn goede kwaliteiten, ga ik maar te rade bij mijn oudste dochter. Waarom ben ik een goede mama en waarin blink ik uit? Ze hoeft gelukkig niet lang na te denken :)
 
Op nummer 1 staat definitely “luisteren & interesse tonen” in de kleine en grote dagdagelijkse belevenissen en zorgen van mijn 2 dochters. Tussen mijn 2 meisjes zit namelijk een groot leeftijdsverschil van maar liefst 12 jaar. Neen de tweede is geen ongelukje en ja ze zijn allebei van de dezelfde papa. Voor de jongste waren 3 inseminatiepogingen, een kijkoperatie en 2 IVF-pogingen nodig, maar oh wat ben ik blij dat ik toen doorgezet heb! En dus heb ik nu niet alleen het geluk om een gratis babysit in huis te hebben (LOL), maar ook het plezier om 2 zussen met zo’n sterke band te zien opgroeien. De uitdrukking “kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen” heb ik al aan den lijven kunnen ondervinden. Zeker met zo’n leeftijdsverschil, switch ik voortdurend tussen gesprekjes over “welke Barbiepop zal ik kiezen voor mijn verjaardag” en “welke master zal ik in mijn 4^e jaar volgen”. Waarbij het tweede een heel andere impact heeft op de rest van je leven natuurlijk. Mijn kinderen kunnen altijd bij mij terecht, dag en nacht, al namen ze die nachten wel veel te letterlijk in hun kleutertijd! De oudste zit op kot in Brussel en mag me altijd bellen, voor grote of kleine zorgen, of gewoon voor een babbel. Ik heb ondertussen geleerd dat ik haar zelfs door de telefoon heen kan troosten als ze haar examens niet meer ziet zitten. Aangezien ik in Brussel werk, spreken we 1 keer per week af om samen te gaan lunchen. En dat doet ons goed, zo samen eens babbelen en praten over wat er allemaal door ons hoofd spookt. Want ook al worden ze groot, toch hebben ze nood aan een houvast, iemand waar ze hun hart kunnen luchten, iemand die hen advies geeft uit eigen ervaring en luistert naar hun verhalen. Soms kan een klein berichtje of een Emoticon via Messenger al genoeg zijn, gewoon laten weten dat je aan hen denkt en met hen meeleeft. Als ouder interesse tonen voor wat je kind doet is zo belangrijk. Je kind voelt zich gewaardeerd en belangrijk en voor jou kost het maar enkele minuten van je tijd.
 
Voor mijn jongste is dan weer het bedtijdmoment heilig. Zo samen in haar bedje liggen, een verhaaltje lezen en praten over de gebeurtenissen van de dag. De leuke en minder toffe momenten die ze beleefd heeft. Dan weet ik wat er allemaal in haar hoofdje spookt. Ik vind het heel belangrijk om te weten hoe mijn kinderen zich voelen. Bij mij is geen enkel onderwerp taboe. Ze mogen over alles met mij praten, ook over dingen die ze “fout” gedaan hebben. En dat weten ze, dat eerlijkheid geapprecieerd wordt. En zo zijn er nog een aantal andere waarden die ik heel belangrijk vind. Beleefdheid en respect bijvoorbeeld. Een “dank je wel” en “alstublieft” zijn hier thuis en ook daarbuiten een gewoonte.
 
Verder geef ik mijn kinderen al heel vroeg de kans om zelfstandig te worden. Ik laat hen liever zelf iets uitproberen, binnen de perken van de veiligheid natuurlijk, dan hen te zeggen dat het niet gaat lukken. Zo kunnen ze leren uit hun fouten/probeersels en zullen ze daarna misschien een keertje extra nadenken voor ze zich aan iets wagen. Ze moeten ze zich niet eerst bewijzen dat ze iets gaan aankunnen, maar ze mogen er van mij direct invliegen. Zo gaf ik mijn oudste dochter al snel een kleedbudget en leerde ze op die manier geld beheren. Ze mocht ook direct op kot gaan en moest niet eerst bewijzen dat ze die zelfstandigheid wel zou aankunnen. Op die manier ziet je kind dat je hen vertrouwt en ze zijn jou heel dankbaar voor de kansen die ze krijgen. Mijn oudste is al 2 jaar veganiste/vegetariër en kookt iedere dag haar eigen potje. Op 18-jarige leeftijd is ze met een vriend 3 weken naar Amerika gereisd en dat is heel goed verlopen. Ze zijn af en toe wel eens in de verkeerde richting gelopen, maar ze hebben vooral een fantastische reis gehad en veel aan zelfstandigheid gewonnen. Loslaten, het is echt niet gemakkelijk als moeder, maar als ik je een goede raad mag geven, doe het! Je kind zal het appreciëren en jullie band wordt alleen maar sterker. En jij zal fier zijn op jezelf en vooral op je kind!
 
Als ik het zo overloop, doe ik het toch nog zo slecht niet, dat moederen :)